திருச்செந்தூர் பாசஞ்சர் வண்டி வரும் நேரம் நெருங்கிவிட்டது.
செய்துங்கநல்லூர் ஸ்டேசன் மாஸ்டரிடம் எண்ணை வாங்கிக் கொண்டு சிக்னல் போட்டுவிட்டு கேபிள் ரூ;மைவிட்டு வெளியே வந்து கிழக்கே திரும்பிப் பார்த்தார் சாமிக்கண்ணு. எந்த நேரமும் ரயில்வே கேட் அடைக்கப்படும் என்ற அவசரத்தில் மோட்டார் சைக்கிள்களும் ;கார்களும் ஒலியெழுப்பியபடி வேகவேகமாய் தண்டவாளத்தைக் கடந்து கொண்டிருந்தன. காலை எட்டு முப்பது மணி ரொம்பவும் பரபரப்பான நேரம். ; கல்லூரிகளுக்குச் செல்லும் மாணவர்களும் மாணவிகளும்; குழந்தைகளைச் சுமந்து செல்லும் பெற்றோர்களும் அரை டவுசர் அணிந்த சாமிக்கண்ணுவின் உருவம் கண்ணில்படுமுன் தண்டவாளத்தைக் கடந்து விடவேண்டும் என்ற படபடப்புடன் கரும்புகைகளைக் கக்கியபடி தலைதெறிக்க வாகனங்களை ஓட்டிச்சென்றனர். சாமிக்கண்ணு மனசிற்குள் சிரித்துக்கொண்டார்.
'போங்க... போங்க.. பதட்டப்படாம போங்க...'
யோசித்தபடி மெதுவாக ரயில்வே கேட்டை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார். அவர் தலையைப் பார்த்ததும் நூறடி தூரத்தில் வந்து கொண்டிருந்த பள்ளி வாகனங்கள் நீண்ட ஹார்ன் ஒலியை எழுப்பியபடி வேகமாக வரத் துவங்கின. தண்டவாளத்தைத் தாண்டிவிட்ட திருப்தியில் மோட்டார் சைக்கிளில் சென்ற சிலர் சாமிக்கண்ணுவைப் பார்த்து 'தேங்க்ஸ் அண்ணாச்சி' என்றபடியே கையை உயர்த்திப் புன்னகைத்தவாறு சென்றனர். இது போன்ற சமயங்களில் சாமிக்கண்ணுவிற்கு சிரிப்புத்தான் வரும். தண்டவாளத்தைக் கடந்து வி;ட்டால் களிப்புடன் செல்வதும்ரூபவ் மாட்டிக் கொண்டால் அதுக்குள் இவ்வளவு அவசரமா என்பது போல முறைத்துப் பார்ப்பதுமான முகங்களைப் பார்த்துப் பழகிப்போய் விட்டது.
கேட் அருகே நின்றுகொண்டு அடைப்பதற்குத் தயாரான பாவனையில் நின்று கொண்டிருந்தார். வெளிர் பச்சை நிற மாருதி காரை ஓட்டி வரும் டாக்டரம்மா இன்று சீக்கிரமாய் கடந்து சென்றது ஆச்சரியம்தான். பழைய டுவீலர் வண்டியை புகை கக்கியபடி ஓட்டிவரும கொண்டை போட்ட டீச்சர் கூட இன்றைக்கு நேரத்தில் கடந்து சென்றது அதிசயம்தான். இவர்களெல்லாம் பெரும்பாலும் கேட் அடைப்பில் மாட்டிக் கொண்டு மனசிற்குள் முணுமுணுத்தவாறு காலைத் தரையில் தேய்த்துக்கொண்டு தவியாய் தவித்துக் கொண்டிருப்பவர்கள். சின்னப்பாப்பாவை இன்னமும் காணவில்லை. ஒரு வேளை முன்னதாகப் போயிருக்குமோ? இன்றைக்கு எப்படியும் பார்த்தாகணுமே என்ற கவலை சாமிக்கண்ணுவின் முகத்தில் தொற்றிக் கொள்ள கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை சைக்கிளில் வரும் சின்னப்பாப்பாவைத் தேடினார். விஷயத்தை நேற்றே சொல்லியிருக்கலாமோ என்று பட்டது. இன்றைக்குச் சொல்வது தான் சரி என்று மனசிற்குள் தோன்றியதால் எதுவும் சொல்லாமல் இருந்து விட்டார் சாமிக்கண்ணு.
கதவருகே நின்று கொண்டு யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் சாமிக்கண்ணுவை வியப்புடன் பார்த்தவாறே கடந்து சென்றனர் பள்ளி மாணவர்கள். ஒரு வேளை இன்றைக்கு லீவு போட்டுவிட்டதோ? மனம் சஞ்சலமடைந்தது அவருக்கு.
மூன்று வருடங்களுக்கு முன்பு விருதுநகர் பக்கத்திலிருந்து இங்கே மாற்றலாகி வந்த சாமிக்கண்ணுவிற்கு பாளையங்கோட்டை நகரத்திற்குள் இருக்கும் இந்த ரயில்வே கேட் ரொம்பவும் பிஸியான பகுதி என்பது வந்தபின்தான் தெரிந்தது. அங்கேயெல்லாம் ரயில் வரும்போது கேட் அடைத்தால் ஒரு சில மாட்டுவண்டிகள் நிற்கும். சமயங்களில் மணல் அடிக்கும் லாரிகள்; டிராக்டர்கள் நிற்பதுண்டு. வெயில் சுட்டெரிக்கும் அந்த கந்தக பூமியில் நிழலுக்கு ஒதுங்கக்கூட இடமின்றி; கருவேல மரச் செடியின் கீழே உட்கார்ந்து வெள்ளரிப் பிஞ்சுகளை தட்டில் வைத்து விற்றுக் கொண்டிருப்பார்கள் சிறுவர்களும் சிறுமிகளும். ரயில்வே கேட்டை சாமிக்கண்ணு மூட வரும்போது; அவர்கள் மனசுக்குள் குதூகலம் பொங்க வெள்ளரிப்பிஞ்சு தட்டுக்களை கையில் எடுத்துக்கொண்டு தயாராக இருப்பார்கள். செம்மண் புழுதியைக் கிளப்பியபடி வந்து நிற்கும் லாரிக்காரர்களிடம் ஓடோடிச் செல்வார்கள்.
'அண்ணே! வெள்ளரிப்பிஞ்சுண்ணே! தட்டு மூணு p;வான்னேன்...ஒரு தட்டு வாங்கிக்கங்கண்ணே!'
காலையில் பதினோரு மணிக்கும் மதியம் இரண்டு மணிக்கும் வேப்பிலைப்பட்டிக்குச் செல்லும் ஜெயவிலாஸ் பஸ்ஸில்தான் சிறுவர்களுக்கு வியாபாரம் நன்றாக இருக்கும். பயணிகளை புளி மூட்டையாய் அடைத்து வரும் ஜெயவிலாஸ் வண்டி மூடிய ரயில்வே கேட் அருகே நின்றவுடன் வண்டியில் உள்ள பெரும்பாலோர் புழுக்கம் தாளாமல் கீழே இறங்கி விடுவதுண்டு. அந்த பத்து நிமிடங்கள்தான் சிறுவர்களின் இயங்கும் நேரம்.'அண்ணே! ஒரு தட்டு மூணு ரூபா! பிஞ்சுக்காயிண்ணே!'
'எக்கா! ஒரு தட்டு வாங்கிக்குங்கக்கா! மூணு ரூ;வாதாங்க்கா'
பஸ்ஸின் பக்கவாட்டில் சிறுமிகள் விற்றுக்கொண்டிருக்கும்போது பஸ்ஸிற்குள் லாவகமாய் ஏறும் சிறுவர்கள் தட்டுடன் கூட்டத்தில் மூண்டியடித்துச் சென்று சில நிமிடங்களில் விற்றுவிடுவார்கள். இடையன்குளம் மாரிச்சாமியின் மகன் தவசி வெள்ளரிப்பிஞ்சுகளை விற்பதில்லை. பெரிய பெரிய வெள்ளரிக்காய்களின் தோலைப் பக்குவமாகச்சீவி கத்தியால் நான்காய் பிளந்து அதில் மிளகாய்ப்பொடிரூபவ் உப்புப்பொடி தூவி; ஒரு காய் இரண்டு ரூ;பாய் என்று விற்றுவிடுவான்.
மாரிச்சாமி சாத்தூர் பஸ்-ஸ்டாண்டில் வியாபாரம் பார்ப்பதால் அந்த தொழில்நுட்பத்தை தவசி அங்கிருந்து இறக்குமதி செய்துவிட்டான். மற்ற சிறுவர்கள் நான்கு தட்டுகள் விற்கும் நேரத்தில் தவசி பத்து பதினைந்து ரூயஅp;பாய்க்கு வியாபாரம் பார்த்துவிடுவான்.
'ஏலேய் தவசி! நீ பொழைச்சுக்குவேலே...' சாமிக்கண்ணு சிரித்துக் கொண்டே கூறுவார். மற்றவர்களுக்கும் தவசியைப் போல விற்க முடியலையேங்கற ஆதங்கம் மனசிற்குள் இருக்கும். அவர்கள் தோட்டத்தில் விளைகிற பிஞ்சுகளை அன்றைக்கே விற்றால்தான் நாலுகாசு தேறும். காயாக வரும்வரை காத்திருக்க விடாது வயிறு. கோணிப்பையில் அள்ளிப் போட்டுக்கொண்டு வந்து விடுவார்கள்.
கேட்; மூடி திறந்து ஜெயவிலாஸ் வண்டி சென்றபின்; மயான அமைதி தான் நிலவும். அதன்பிறகு மாட்டுவண்டிக்காரர்கள்; லாரி டிரைவர்கள் வழிப்போக்கர்கள் யாரேனும் வாங்கினால்தான் உண்டு. மற்ற நேரங்களில் சாமிக்கண்ணு தான் அவர்களுக்கு பொழுது போக்கு நண்பன்.
'ஏட்டி மாரிக்கனி! நீ போன வருஷம் வரைக்கும் பள்ளிக்கூடம் போனீல்ல...இப்ப ஏன் போகலை...'
'ம் ... போகலை அவ்வளதான்...' மாரிக்கனி இழுத்தாள்..
'அதாண்டீ கேக்கேன்...ஏன் போகலை...நல்லா படிப்பீல்லா... இதுகளோட சேர்ந்தா நீ உருப்பட்டால தான்'
பீடியை இழுத்துக் கொண்டே சாமிக்கண்ணு; மாரிக்கனியின் தட்டில் இருந்து ஒரு பிஞ்சை எடுத்து டவுசரில் துடைத்துக்கொண்டார்.
'எங்கம்மாதான் படிச்சது போதும்னுட்டா! மாரிக்கனி சலிப்புடன் கூறினாள். :ஆமா..படிச்சு பெரிய்ய டீச்சர் வேலைக்குப் போகப் போறாளாக்கும்..' பேச்சியும்; காளியும் கிண்டல் செய்தார்கள்.
'அடச்சீ மூதிகளா படிக்காட்டியும் வாய்க்கு ஒண்ணும் கொறைச்சலில்லை.. போன வருஷம் பரீச்சையிலே அறுபது எழுபதுன்னு மார்க்கெல்லாம் வாங்கிருந்தீல்ல...இங்கிலீஸ்ல கூட பாஸாயிட்டயே....இதுகள மாதிரி படிப்பு மண்டையிலே ஏறலைன்னா எக்கேடும் கெட்டுத் தொலைன்றலாம். வெள்ளரிப் பிஞ்சைக் கடித்துக்கொண்டே சொன்னார் சாமிக்கண்ணு.
'தாத்தா! ரயில்வருது! ரயில்வருது! ரயில்வருது! ஓடு! ஓடு!' இசக்கியம்மாள் பயங்காட்டினாள்.
'அட எடுபட்ட சிறுக்கி! வந்தேன்னா கைய முறிச்சுப்புடுவேன்...ஆமா..' சாமிக்கண்ணு போலியாய் விரட்டுவார்.
அவரது திருநெல்வேலி பேச்சு பிள்ளைகளுக்கு ரொம்பப்பிடிக்கும். ஊருக்குப் போகும்போது மொத்தமாய் வெள்ளரிப் பிஞ்சுகள் வாங்கிக் கொண்டு போவார். பிள்ளைகள் ஆசையாய்க கேட்டதால் ஒருமுறை திருநெல்வேலி அல்வா வாங்கிக் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். 'இருட்டுக்கடை அல்வாடா' என்று பாடியவாறே தவசி அல்வாவை ஒருகை பார்த்தபடி ஆடிக்கொண்டிருந்தான்.
'ஏலே டவுசர் அவுந்தூராம பாத்து ஆடுல்லே! அல்வா எப்டியிருக்கு?
விரலை நக்கியபடி' நல்லாத்தேன் இருக்கு...எங்க ஊரு கருப்பட்டி மிட்டாசு மாதிரியில்லே...' என்றான்.
சாமிக்கண்ணு எழுந்தவுடன் ஓட்டம் பிடிப்பான் தவசி.
சொந்த ஊருக்கு மாற்றலாகி வரும்போது பிள்ளைகளைப் பிரியமனசில்லாமல் தான் வந்தார் சாமிக்கண்ணு. கிழிந்த பாவாடையை இழுத்துக்கட்டிக்கொண்டு வெள்ளரிப்பிஞ்சுத் தட்டுகளோடு அலையும் மாரிக்கனியின் நினைவு அவ்வப்போது அவருக்கு வருவதுண்டு.
கேட்டை மூடும்போது இருபுறமும் பத்து பதினைந்து பேருக்கு மேலிருக்காது. 'சின்னப்பாப்பாவிற்கு உடம்புக்கு ஏதும் முடியலையோ என்னவோ' மனம் வெறுமையாய் தவிக்க கேபிள் ரூமை நோக்கி நடந்தார் சாமிக்கண்ணு. தினமும் நூற்றுக்கணக்கான ஆண்களும்; பெண்களும் பள்ளி மாணவர்களும் இந்தப்பகுதியைக் கடந்து சென்றாலும் சின்னப்பாப்பா அறிமுகமானது சுவாரசியமான சம்பவத்தில்தான்.
மாற்றலாகி வந்த புதிதில் ஒவ்வொரு முறை கேட்டை மூடித் திறக்கும்போதும் பெரும்பிரச்னையாகத் தான் இருந்தது அவருக்கு. ஒரு கேட்டை மூடிவிட்டு அடுத்த கேட்டை மூடும் போது உள்ளே வந்தவர்கள் தங்களை மட்டும் போகவிடுமாறு கெஞ்சினார்கள். சிலர் கோபப்பட்டார்கள். ரயில் சென்றவுடன் கேட்டைத் திறப்பதற்குள் தங்களது வாகனங்களைக் கிளப்பி ஒருவரையொருவர் முந்திக் கொண்டும்உரசிக்கொண்டும் செல்வோர்ரூபவ் எதிர்த்திசையில் வரும் வாகனங்களுக்கு வழிவிடும் வகையில் செல்லாமல் எதிரெதிரே முட்டிக்கொண்டு ஹார்ன் ஒலிச்சத்தத்தை எழுப்பிக் கொண்டு போக்குவரத்தை ஸ்தம்பிக்கச் செய்வார்கள். சாமிக்கண்ணுவிற்கு பழியாய்க் கோபம் வரும்.
'இவங்கெல்லாம் படிச்ச மனுசங்கதானா? எத்தனை முறை கூறினாலும் யார் காதிலும் எதுவும் ஏறவில்லை. போக்குவரத்து போலீஸ்காரரிடம் ஒருமுறை முறையிட்டு இரண்டு வாரம் நின்று போக்குவரத்தை ஒழுங்குபடுத்தினார். பின் அவரும் வருவதில்லை. போன வருடத்தின் கோடைகாலத்தில் என்று ஞாபகம். இப்படித் தான் கேட்டை மூடிவிட்டு கேபிள் ரூயஅp;ம் பக்கம் பச்சைக் கொடியுடன் நின்று கொண்டிருந்தபோது பொறுக்கமாட்டாத அவசரக்குடுக்கைகள் சிலர் சைக்கிளைத் தூக்கிக் கொண்டு தண்டவாளத்தைக் கடந்து கொண்டிருந்தனர். அவசரம் அவசரம். எல்லோருக்குமே அவசரம் தான்! அஞ்சு நிமிஷம் முன்னாடி கிளம்ப வேண்டியதுதானே! நூறடி தூரத்தில் தண்டவாள வளைவில் ரயில் வந்து கொண்டிருக்கும்போதுதான்ரூபவ் வெள்ளைச் சீரூடை அணிந்த அந்தச் சிறுமி தனது சைக்கிளை சிரமமப்பட்டுத் தூக்கிக் கொண்டு தண்டவாளத்தைக் கடந்து கொண்டிருப்பதை சாமிக்கண்ணு கவனித்தார். ஒரு நொடியில் வெலவெலத்துப் போனவர் விருவிருவென்று ஓடிவந்து 'ஏ பாப்பா! நில்லு.. நில்லுங்கறேன்ல..என்ன அவசரம்? வீ;ட்லே சொல்லிட்டு வந்திட்டியா? கேட்டுக்கொண்டிருக்கும்போதே ரயில் மிகுந்த இரைச்சலுடன் இருவரையும் கடந்து சென்றது.
படபடத்துப்போன சிறுமிக்கு பேச வாய்வரவில்லை. நடுங்கியபடியே சைக்கிளை ஸ்டாண்ட் போட்டு நிறுத்தினாள். கேட்டின் இருபுறமும் வாகனங்களில் நின்றவர்கள் எதுபற்றியும் கவலையின்றி முதல் கியரில் 'டுர்....டுர்'.... என்று வாகனங்களைக் கிளப்பிக்கொண்டு சாமிக்கண்ணுவிற்காக பொறுமையிழந்து காத்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.
கதவைத் திறந்து விட்டுப் பார்க்கும் முன்பே சிறுமி சைக்கிளில் சிட்டாய்ப் பறந்து விட்டாள். அன்று மாலை வெயில் சாயும் நேரத்தில் நுங்கு விற்றுக் கொண்டிருந்த பழனியுடன் சாமிக்கண்ணு பேசிக் கொண்டிருந்தபோது காலையில் பார்த்த சிறுமி சைக்கிளை உருட்டியபடி தன்னைப்பார்த்து வருவதை உணர்ந்தார். பத்து பதினோறு வயதிருக்கும். செழிப்பான வீ;ட்டுப் பிள்ளை என்பது முகத் தோற்றத்திலேயே தெரிந்தது.
'தாத்தா! ரொம்ப ஸாரி! காலைல ஸ்கூலுக்கு நேரமாச்சுங்கற அவசரத்தில வேகமா க்ராஸ் பண்ணினேன்! ட்ரெயின் வர்றதக்கவனிக்கல... உங்ககிட்டே சொல்லாம போயிட்டேன்.'
படபடவென்று பேசினாள் அவள்.
'பாப்பா! கேட் அடைச்சுட்டானா க்ராஸ் பண்ணவே கூடாது...அஞ்சு நிமிஷம் முன்னால கௌம்ப வேண்டியதானே?
'காலைல வீட்டிலே சொல்லிட்டுதான் வந்தேன். நீங்க எதுக்குக் கேட்டீங்க?'
சிறுமி கேட்டபோது சாமிக்கண்ணுவிற்கு 'ஏன் அப்படிச் சொன்னோம்னு' போயிட்டுது ஆத்திரத்தில் குழந்தைகள் கிட்டேகூட புத்தி கெட்டுதான் பேசித்தொலைச்சிருதோம்னு பட்டது அவருக்கு.
'உம் பேரு என்னம்மா? சைக்கிள் ஹேன்ட்பாரைப்பிடித்தபடி சாமிக்கண்ணு கேட்டார்.
'சௌம்யா சிக்ஸ்த் படிக்கேன். செயின்ட் மேரீஸ் ஸ்கூல்ல'
சௌம்யா வாய்க்குள் நுழைய மறுத்தது.
'இருக்கட்டும் நல்ல பேருதான்.. வீடு எங்கன இருக்கு;'
தியாகராசநகர்த் தெருவைச் சொன்னாள்.
இப்படி அறிமுகமான சின்னபாப்பா (பெயர் வாய்க்குள் நுழையாததால் சாமிக்கண்ணு சூட்டிய பெயர்) இடையிடையே சாமிக் கண்ணுவைப் பார்த்துப் பேசி விட்டுச் செல்லும் அளவிற்கு கலகலப்பாய் பழகியிருந்தாள்.
பெண்குழந்தைகளின் மீது சாமிக்கண்ணுவிற்கு தனி பிரியம் உண்டு. அவருக்கு இருப்பது மூன்றும் ஆம்பிளைப்பிள்ளைங்கதான். நாலாவதாய்ப் பிறந்த பார்வதி மீது பாசம் அதிகம் அவருக்கு. பத்தாம் வகுப்பிலே பெயிலாகிப் போனதால் அரளிவிதையை அரைத்துக்குடித்து அந்த இளம்பிஞ்சு இறந்து போனபோது நொறுங்கிப் போனார் சாமிக்கண்ணு. யாரைக்குற்றம் சொல்ல என்று தெரியாமல் மனசுக்குள்ளேயே புழுங்கி கரைந்து போனார். வெறித்து நோக்கிய கண்களுடன் உடல் விரைத்துக் கிடந்த அந்த இளந்தளிரின் உருவம் திடீரென்று கனவில் தோன்றும்போது தூக்கம் கலைந்து எழுந்து உட்காருவார். தூக்கமின்றி பல இரவுகள் இடைவிடாத இருமலையும் மீறிப் பீடிகளை புகைத்தவாறு நட்சத்திரங்கள் இல்லாத இருள்வானத்தை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்.
வேப்பிலைப்பட்டியில் வெள்ளரிக்காய் விற்கும் மாரிக்கனியைப் பார்க்கும் போது பார்வதி ஞாபகம் வரும். இவளை மாதிர்pத்தான் நல்ல கறுப்பு பளபளவென்று மின்னும் கண்கள் கூட அவஜாடைதான். பெருமூச்செறிவார் சாமிக்கண்ணு. காலம்தான் எல்லாவற்றிற்கும் மருந்து. இந்தப் பத்து வருஷங்களில் அவரை ஒரு மாதிரி தேற்றியிருந்தது.
'என்ன வேய்! ஒரு மாதிரி நெல கொள்ளாம இருக்கீரு? கடைசி நாளுங்கற டென்சன்ல இருக்கீரா?'நுங்கு சீவிக் கொண்டிருந்த பழனிரூபவ் தலைப்பாகையை அவிழ்த்து மேல் கை காலெல்லாம் துடைத்துக் கொண்டே கேட்டார். ஆமா இன்னியோட கடைசீ தான்! நாளைலயிருந்து குப்புறப்படுத்து தூங்கவேண்டியதுதான்! அதுவுந்தான் என்ன பொழப்பு...'பீடியைப் பற்றவைத்துக்கொண்டார் சாமிக்கண்ணு.'காலைல ரொம்ப அவசரப்படுத்தினீரு... இள நொங்கா பத்தை எடுத்துப் பார்சல் பண்ணுன்னு... ஓலைல சுத்தி வச்சிருக்கேன்...யாருக்கு பிள்ளைகளுக்கா...?'பழனி தான் கேட்டார்..'நம்ம பிள்ளைக என்னைக்குச் சாப்பிட்டதுக....நம்மள எதிர்பார்த்து நிக்கற காலமெல்லாம் போயாச்சு....'பெருமூச்சுடன் புகையை விட்டார். சாமிக்கண்ணு. பார்வதிக்கு நுங்கு பிடிக்கும். வெறும் நுங்கைச் சாப்பிடுவதைவிட மடித்துக் கொடுத்த பனை ஓலையில் ஆழாக்கு பகநீரை ஊற்றி அதிலே நுங்கைப்பிய்த்துப் போட்டால் ஒரு சொட்டுக் கீழே விழாமல் உறிஞ்சுக் குடிப்பாள் பார்வதி. அவளுக்குப் பிடித்தமானதையெல்லாம் ஞாபகமாய் வாங்கித் தருவார்.'எனக்கு இங்கிலீசு வரமாட்டேங்குப்பா...'ஒரு முறை பார்வதி அழுதுகொண்டே கூறினாள். படிச்சது போதும்டா...முடிஞ்சத எழுது. மண்டைல ஏறலன்னா வுடு கழுதய..பொட்டப்புள்ளதான...படிச்சு என்ன செய்யப்போற...வெள்ளக்காரன் போனாலும் தரித்திரம் பிடிச்ச பயலோட இங்கிலீசு இருக்கறவன் உசிற வாங்குது...' சாமிக்கண்ணு மகளைத் தேற்றினார். கடைசியில் இங்கிலீசே அவளுக்கு எமனாகி விட்டது. இங்கிலீசு பாடத்தில் பெயிலாகி தோல்வியைத் தாங்கிக்க முடியாமல் இப்படிப் பண்ணிட்டுப் போனாளே...!. மாலை வெயிலின் வெக்கை குறை;நது லேசான காற்று வீசிக்கொண்டிருக்கும் போது அந்த பச்சை மாருதி கார் தண்டவாளம் அருகே பாதையை விட்டுக் கீழிறங்கி ஒதுக்குப்புறமாய் நின்றது.காரிலிருந்து இறங்கிய சின்னப்பாப்பர்'தாத்தா! நாங்க புதுசா கார் வாங்கியிருக்கோம்! வந்து பாருங்க!. காலைலே இந்த வழியாத்தான் போனோம். நேரமாச்சுன்னு பேச முடியல....'
மூச்சுவிடாமல் சாமிக்கண்ணுவைப் பார்த்துப் பேசினாள். எதிர்பாராமல் சின்னப்பாப்பாவைப் பார்த்த வியப்பில் சாமிக்கண்ணு விரைவாக வந்து சேர்ந்தார்.'கார் ரொம்ப ஜோரா இருக்கே! புதுசா?'காரைச் சுற்றி வந்தார். டிரைவர் சீட்டில் கண்ணாடி அணிந்த நடுத்தர வயது இளைஞர் அமர்ந்திருந்தார். சாமிக்கண்ணுவைப் பார்த்து சிரிக்க முயன்றார். 'ஆமா!புதுசு...நேத்துதான் வாங்கினோம்.: என்றவள் முன்பக்கம் வந்து'அப்பா! நான் சொன்ன தாத்தா இவங்க தான்! ரொம்ப நல்லவரு. இனிமே உங்க காரைப் பார்த்தவுடனே கேட்டை மூடாம போகவிட்டுத் தான் அடைப்பாரு...என்ன தாத்தா?' என்றாள்.'ஆமா!ஆமா!...' என்ன தாத்தா?' என்றாள். 'ஆமா! ஆமா!... என்ற சாமிக்கண்ணு பதில் கூறினாலும் துணிப்பையில் உள்ள நுங்கு பார்சலை சின்னப்பாப்பாவிடம் தரவா வேண்டாமா என்ற சஞ்சலத்தில் இருந்தார்.'தாத்தா இந்தாங்க கேக்!'சின்னப்பாப்பா நீட்டிய கேக்கை பவ்யமாய் வாங்கிக் கொண்டார் சாமிக்கண்ணு குழந்தையின் சந்தோஷ மனநிலையைக் குலைக்கும் வகையில் எதையும் சொல்லி விட வேண்டாம் என்று தோணியது. 'நாளைக்குப் பார்ப்போம் தாத்தா!'வேகமாகக் காருக்குப் பின்புறம் வந்து கதவைத் திறந்து ஏறப்போன சின்னப் பாப்பாவின் மென்மையான கரங்களை தனது தடிப்பேறிப்போன கைகளில் பிடித்து அன்பாய் ஒரு முத்தம் கொடுத்து 'போய்ட்டு வாடா' என்று வழியனுப்பினார். கண்கள் கலங்கியபடி மாருதி கார் புள்ளியாய் மறையும்வரை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். கேபிள் அறைக்குப் போகும்போது;'என்ன நுங்குப் பார்சலை பாப்பாட்ட கொடுக்கலையா?' என்றார். பழனி.'பார்சல் பாப்பாக்கு இல்லப்பா! மாரிக்கனிக்கு...'என்றவர் இந்தா! இந்த கேக்கிலே கொஞ்சம் எடுத்துக்க..' என்று கேக்கில் பாதியை எடுத்துக் கொடுத்தார்.'எந்த மாரிக்கனி? கேக்கை வாயில் போட்டவாறே பழனி சாமிக்கண்ணுவிடம் கேட்டார்.'இதுவா? வீட்டுக்குப் பக்கத்தில மாரிக்கனின்னு ஒரு பொட்டப்புள்ள சொல்லலையோ..'
செய்துங்கநல்லூர் ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் அனுப்பிய நம்பரைப் பெற்றுக் கொண்டு வரவிருக்கும் ரயிலுக்கான சிக்னலைப் போட ஆரம்பித்தார். கடைசி முறையாய் சாமிக்கண்ணு.
2 comments:
செய்துங்கநல்லூர், தாதன்குளம், ஸ்ரீவைகுண்டம் ரயில் நிலையங்கள். ஈடு இணையில்லா இடங்கள்.
உங்களின் இந்த பகிர்வைப் படித்த உடன் செய்துங்கநல்லூர் முருகன் டூரிங் டாக்கீசும், ரோகினி டி ஸ்டாலும். உடனே ஞாபகத்திற்கு வந்தன.
சட்டென்று மனதை கூகிள் பஸ்ஸில் (buzz)இருந்து,32 ஆம் நம்பர் எலியாஸ் பஸ்சிற்கு (bus) மாற்றி விட்டீர்களே , அருமை சாமி
சோக கதையையும் மூச்சு விடாமல் படிக்க வைப்பது தான் படைப்பாளியின் திறமை. மாரிக்கனி, பேச்சி, காளி, இசக்கியம்மாள், பழனி திருநெல்வேலி சுற்றுப்புற கிராமங்களில் ஒவ்வொரு வீட்டிலும் மேற்குறிய பெயர்களில் ஒருவர் நிச்சயமாக இருப்பார்கள். அந்த இளம்பிஞ்சு இறந்தபோது நொறுங்கி போனார் சாமிகண்ணு. " காலம் தான் எல்லாவற்றிற்கும் மருந்து" வைர வரிகள். சின்ன பாப்பாவிடம் சொல்லாமலே சென்றது மனதிற்கு ஒரு இறுக்கத்தை கொடுத்தது.
Post a Comment